Sepse ka fëmijë që flasin me sytë, me ritmin e trupit, me një vizatim që thotë gjithçka. Fëmijë që ndjejnë botën thellë, me një intensitet që na kujton sa shumë kemi harruar të ndjejmë.

Në çdo shtëpi ku rritet një fëmijë në spektrin e autizmit, ka dashuri që sfidon lodhjen, kreativitet që sfidon mungesat, përkushtim që s’matet me orë.

Prindër që bëhen mjekë, mësues, psikologë, artistë—çdo ditë.

Të heshtur, të qëndrueshëm, të pamposhtur në butësinë e tyre.

Shkollat tona, shërbimet tona, shoqëria jonë ka aq shumë për të mësuar nga këta fëmijë dhe nga këto familje. Ata nuk kërkojnë mëshirë, por mirëkuptim. Jo privilegj, por praninë tonë të plotë dhe të kujdesshme.

Le të jemi më të hapur, më të duruar, më të vëmendshëm. Le të krijojmë hapësira që e pasqyrojnë bukurinë e shumëllojshmërisë njerëzore. Sepse secili fëmijë është një dhuratë, një botë më vete—dhe çdo botë meriton të lulëzojë në mënyrën e vet.

Sot, zemra është me prindërit. Me mësuesit që përpiqen. Me terapistët që japin gjithçka. Dhe mbi të gjitha, me fëmijët që na mësojnë përditë se çfarë do të thotë të duash pa kushte.

Dhe duhet të jetë kështu jo vetëm një ditë në vit!